Hallo allemaal, bedankt om eens een kijkje te nemen op mijn blog!
Samen met jullie wil ik op zoek gaan naar gevoelens, normen, waarden,... die belangrijk zijn voor mijzelf en anderen.
Iedereen heeft recht op zijn eigen gevoelens, meningen... Deel deze gerust, zo kunnen we samen aan een ontdekkingsreis beginnen!
Ik ben aan het einde gekomen van mijn blog Religie, Zingeving en Levensbeschouwing, maar nog lang niet aan het einde van mijn zoektocht.
Het was even zoeken in het begin, maar na een tijdje ging het bijna vanzelf. Voor mij was het persoonlijk een vrij zwaar vak, emotioneel bedoel ik dan. Ik ben van nature een persoon die zich veel vragen stelt en die zware thema's niet uit de weg gaat, en ik heb dan ook ontzettend veel gehad aan dit vak.
Ik heb nieuwe dingen ontdekt en nagedacht over thema's waar ik hiervoor nooit eerder bij heb stilgestaan. Anderzijds ben ik ook dieper in kunnen gaan op onderwerpen die me wel bezighouden, maar waarover je in het dagelijkse leven heel weinig praat.
Mijn mening is misschien soms heel uitgesproken, maar ik probeer altijd rechtuit te zijn en apprecieer het ook als anderen dat zijn, ook als is hun mening soms helemaal anders.
Ik moet eerlijk toegeven dat er niet veel antwoorden zijn gekomen op de vele vragen. Enerzijds omdat er vaak geen duidelijk antwoord is, maar anderzijds ook omdat ik de weg nog een beetje open wil laten... Ik ben nog jong en wil nog verder ontdekken wat er allemaal op mijn weg ligt en blijven zoeken naar de antwoorden op de vragen in mijn hoofd.
Voor mij stopt het hier niet, want ik heb zoveel gehad aan dit vak, dat ik dit in het dagelijkse leven zelfs een beetje ben beginnen toepassen. Ik mag wel zeggen dat ik bewuster ben gaan nadenken, bijvoorbeeld over de problemen aangaande onze samenleving en de natuur. Dit wil ik blijven doen. Ik haalde het verschillende keren aan mijn blog: Ik weet dat één mens het verschil niet kan maken, maar als veel mensen alleen een steentje bijdragen, kan dat een gigantisch verschil maken. Daar wil ik dan ook naar leven.
Als slot wil ik nog afsluiten met een liedje van Laura Omloop: Ben ik alleen? Ik vind dit een heel mooi liedje met een tekst waar ik me persoonlijk heel erg in kan vinden. Maar ik kon het niet goed bij één enkel thema plaatsen, want er komen verschillende punten in terug. Het gaat vooral over de vragen die je jezelf stelt, over hoe je nog zoekt naar antwoorden... En dat kan ik op elk domein terug vinden, het zoeken naar antwoorden. Zet even alle gedachten uit en luister naar de tekst...
Bedankt voor het mee volgen van mijn blog en de reacties. Ook zeker bedankt aan mijn beste maatje die me geholpen heeft bij het zoeken naar de juiste weg bij sommige vragen. Ik heb hier enorm veel steun aan gehad.
Voor dit gedeelte kregen we de opdracht om een film te bekijken in het thema lijden. Ik koos voor de film Oscar et la dame Rose. Hieronder kan je de trailer van de film even bekijken gevolgd door de verwerking van de film.
·Vat je eigen mening over de
film samen in drie kernwoorden:
Emotie, Fantasie, Vriendschap
·Is wat in de film aan bod komt
(onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar?
Wat niet?
Herkenbaar: * De vriendschap tussen oma Rozerood en Oscar. Ik zit natuurlijk niet in dezelfde situatie dus op dat vlak is het zeker niet herkenbaar, maar het geeft wel heel goed weer hoe belangrijk het is om iemand te hebben waar je alles mee kunt delen. Je blijdschap, je verdriet, je dromen, je angsten... * De onderlinge relaties tussen de kinderen, de plagerijtjes... Ondanks hun moeilijke leven en hun ziek zijn hebben ook zij doodgewone problemen zoals elk kind van die leeftijd. Bijvoorbeeld de strijd tussen popcorn en Oscar om Peggy Blauw. Op die leeftijd is dit een doodnormale discussie tussen kinderen. * Ook het stukje fantasie in de film is voor mij heel herkenbaar. Ik word qua leeftijd dan misschien wel tot 'de volwassenen' geteld, ik probeer toch nog altijd een klein beetje fantasie in leven te houden. Ik vind dat het kleur geeft aan je leven en je hoop geeft. Het kan ook zorgen op moeilijke momenten dat je toch nog steeds de zon blijft zien achter de wolken...
Niet-herkenbaar: * Wanneer Oscar zijn ouders te horen krijgen dat hun zoontje niet meer genezen kan worden, willen ze hem niet meer zien. Dit kwam keihard aan bij mij. Ik begrijp dat iedereen anders om gaat met zijn verdriet, maar ik blijf van mening dat je er op zo'n moment moet staan als ouder voor je kind. Als je het als volwassene al niet kunt plaatsen, hoe moet een kind dit dan in zijn eentje doen? * De reactie van de dokters vond ik toch een beetje vreemd. Het geeft een slecht beeld van dokters. Natuurlijk is dit maar een film en zullen de mensen dat ook wel in zijn context kunnen plaatsen, maar realistisch komt dit zeker niet over. * De verpleging komt bij mij absoluut niet sympathiek over. Het lijkt wel alsof zij de strenge bewakers zijn en geen gevoel in hun job leggen.
Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief
of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke
gevoelens voor jou de overhand hadden. Het is ontzettend moeilijk om 3 scènes te kiezen uit de film. Er zijn zoveel scènes die me de adem benomen...
Beschrijving scène 1:
Wanneer oma Rozerood de eerste keert komt is Oscar heel erg blij. Hij vindt het super dat ze speciaal voor hem komt. Wanneer hij enthousiast vraagt hoelang ze dan zal komen antwoord zij even enthousiast '12 dagen' in de veronderstelling hem daar blij mee te maken. Maar daardoor beseft hij plots hoe erg het gesteld is met zijn ziekte en dat het waarschijnlijk niet lang meer zal duren. Oma Rozerood wilt niet vertrekken als hij zo verdrietig is en speelt in op de fantasie van Oscar om hem terug positief te doen kijken naar wat komen gaat...
Gevoelens bij scène 1: Mijn hart brak toen Oscar zijn enthousiasme vernielt werd alsof er een blok op hem viel, toen hij hoorde dat oma Rozerood maar 12 dagen zou komen en het dus duidelijk erger gesteld was met hem dan hij dacht. Er viel toen een stilte die recht in je hart snijdt... Je denkt een kind van 10 beseft nog niet echt wat de dood en het leven juist inhoudt, net als zo'n ziekte als leukemie, maar hier werd het heel duidelijk dat hij het maar al te goed beseft. Heel mooi vond ik hoe oma Rozerood het negatieve toch een positieve impuls wist te geven. Door mee te gaan in de fantasie van oma Rozerood krijgt Oscar terug zin in de komende dagen en kijkt hij er zelfs naar uit om te gaan beleven wat nog komen moet. Op die manier krijgt hij een kans om toch een beetje onbezorgd te zijn.
Beschrijving scène 2:
Ik vond de scène waarin Oscar bij oma rozerood thuis is heel aangrijpend. Hij geeft zich daar helemaal over aan de realiteit en hoe klein hij ook nog is, hij beseft dat oma Rozerood gelijk heeft wanneer ze spreekt over zijn ouders. Ze zegt hem dat ook zij zullen doodgaan en dat hij niet het recht heeft om anderen te vergeten omdat hij als eerste dood zal gaan. Eindelijk begrijpt hij dat hij nog wel steeds belangrijk is voor zijn ouders. Wanneer zijn ouders binnenkomen en hem in hun armen nemen, verandert er iets in hun relatie. Eindelijk begrijpen ze elkaar... Later die avond schrijft hij een brief aan God waarin hij hem bedankt voor de fijne avond en dat hij hoopt dat zijn ouders zo blijven als die avond, en dat ook hij zelf zo blijft.
Gevoelens bij scène 2: Dit was een zeer emotionele scène, hier was niets 'fantasie'. Het was net heel oprecht. Het is heel mooi dat net oma Rozerood, Oscar tot inzicht heeft kunnen brengen hoe zijn ouders zich voelen. Ze is niet alleen zijn beste vriendin maar ook een soort van beschermengel voor hem. Ondanks de eerdere reactie van de ouders in het ziekenhuis, kreeg ik nu toch terug sympathie voor de ouders. Want hoe gek het ook klinkt uit de mond van een volwassen persoon, ook ik kon hun reactie/stilzwijgen niet echt plaatsen. Ook voor oma Rozerood was deze avond eentje van verandering. Ze liet zichzelf op een heel andere manier zien aan haar familie. Voor het eerst sinds lang was ze niet de harde tante maar liet ze zien dat ook zij gevoelens heeft.
Beschrijving scène 3:
Heel pakkend is de scène waarbij Oscar en Oma Rozerood samen zitten te wachten wanneer de dokters Peggy komen halen voor haar operatie. Oscar ziet het even niet meer zitten en oma Rozerood probeert hem toch weer positief te krijgen. Hij antwoord haar 'dat zij duidelijk niet ziek is', waarop zij hem duidelijk maakt dat het leven ondanks dat ze niet ziek is ook voor haar soms moeilijk is. Dat ze ook soms verdriet heeft of eens ziek is. Oscar vraagt daarop wat hij voor haar kan doen? Ondanks zijn eigen zorgen en zijn ziekte is hij oprecht bezorgd om haar. Hij vraagt of hij haar net zoals 'Bernard' zal adopteren. Hij heeft dat gedaan toen hij een nieuwe kreeg van zijn ouders, net alsof de oude niet meer goed genoeg was. En zegt erbij: Waarom nemen ze geen nieuw broertje in mijn plaats? Nadien liggen ze samen op zijn bed. Hij zegt tegen haar voor de eerste keer dat hij bang is. Ze vraagt waarom maar hij antwoord alleen maar met 'bang'. Ze begrijpen elkaar zonder woorden.
Gevoelens bij scène 3: Je voelt in deze scène echt heel duidelijk hoe de liefde gegroeid is van Oma Rozerood voor Oscar en hoe ze elkaar vertrouwen. Oma Rozerood durft hem aanpakken wanneer hij zich in zelfmedelijden wentelt en probeert hem terug een positieve kijk te geven op het leven. Door hem te zeggen dat het haar zeker zou geruststellen als hij haar zou adopteren geeft ze hem het gevoel dat hij heel belangrijk voor haar is, wat ook echt zo is geworden. Wanneer ze nadien samen op zijn bed liggen en hij zegt dat hij bang is, wordt er niet veel gepraat maar ze is er voor hem. Ze neemt hem vast en geeft hem een kus, de liefde die ze hem laat zien is voor hem meer waard dan het praten. De eerlijkheid die in deze scène zit is echt heel mooi.
Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde
met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?
Ik heb zelf niet echt ervaring met mensen die zich in deze situatie bevinden. Maar ik kan wel zeggen, denk ik, dat ik probeer altijd het positieve te zien in alles en ook probeer aan andere probeer te laten zien wat het goede in iets is. De 3 scènes gaan over gesprekken, heel eerlijke gesprekken en ook dat vind ik belangrijk. Ik weet dat iedereen op zijn weg pijn en verdriet tegen komt. En ook twijfels. Bang zijn mag... Maar praten is voor mij persoonlijk heel belangrijk. Je kan er zoveel mee bereiken. Het kan niet alle problemen oplossen maar je gevoelens met iemand anders kunnen delen kan wel zorgen voor rust in je hoofd en de pijn dragelijker maken om te dragen. Wat ik zelf ook heel mooi vond in deze film is de echtheid bij zowel Oscar al oma Rozerood. Er is niets mooier in het leven dan mensen die 'echt' zijn. Ze zijn helemaal zichzelf bij elkaar en ook oprecht. Doordat ze zo eerlijk zijn tegen elkaar hebben ze net meer respect voor elkaar en groeit de vriendschap. Niet alleen Oscar wint hier bij maar oma Rozerood zeker en vast ook. Zij was haar geloof in de liefde, en de goedheid van de mensen een beetje kwijt, door Oscar zijn 'echtheid' leert ze terug wat het is om iemand graag te zien.
Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is
volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?
Het is heel duidelijk dat deze film draait om 'echtheid'. Dat je ondanks je verdriet en pijn de mens zelf achter de zieke persoon ook niet mag vergeten. Natuurlijk is het soms makkelijker om verstoppertje te spelen en je verdriet niet te tonen, maar het helpt je niet verder en het kan anderen veel pijn doen. Hij toont hier aan hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn en toch te blijven praten. Hoe verdrietig en bang je ook bent, je bent niet alleen. Je kan nog zoveel uit het leven halen, hoe kort het soms ook nog duurt.
Wat zijn de
gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op de
behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je koos kan dit zijn m.b.t.
geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?
Gelijkenissen: Eigenlijk zijn er niet echt verschillen. Ik zie heel duidelijk wat de visie van de regisseur is en ik denk dat dit komt doordat ik zelf ook zo in het leven sta. Ik probeer moeilijke situaties niet uit de weg te gaan, al moet ik toegeven dat het soms heel aanlokkelijk lijkt. Ik weet ook heel goed hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben waar je om geeft en die er voor je zijn wanneer het even moeilijk gaat.
Verschillen: Ik zelf vond de film vaak wat donker en een beetje somber qua omgeving. Ik weet dat dit gedaan is om het verhaal kracht bij te zetten maar zou het verhaal zelf toch iets meer kleur gegeven hebben. Zoals ik hierboven al eens zei kon ik me ook moeilijk vinden in het strenge optreden van de verpleging. Er is natuurlijk verschil van mens tot mens, maar in het echte leven zal je dit toch niet echt tegenkomen denk ik. Mensen die werken met palliatieve mensen worden speciaal opgeleid hiervoor, het is een ontzettend zware job, en ik ben er van overtuigd dat je zoiets alleen maar kunt doen door meelevend te zijn en oprecht. Dit miste ik soms wel een beetje. Er zat ook duidelijk een boodschap in op vlak van 'geloof'. Zelf heb ik hier niet zo veel mee omdat ik niet echt gelovig ben, maar in dit verhaal paste het en ik heb zeker respect voor mensen die wel geloven. In deze film kon ik me er zelfs in vinden.
Verwerkingsopdracht
Lieve Karoline,
Normaal kijken we altijd samen naar films of ga je mee als ik iets moet doen voor school. Deze keer kon je echter niet en moest ik de film dus in mijn eentje bekijken. Ik kan wel zeggen dat je iets gemist hebt door deze film niet gezien te hebben. Het is een film die ik zelf niet meteen zou kiezen om te kijken, meestal kijken we naar films waarbij we eens goed kunnen lachen maar ik moet zeggen dat ik echt verrast ben door deze film en hem dan ook aan iedereen zou aanraden.
De film gaat over Oscar, een jongetje van 10 dat leukemie heeft. Hij heeft niet lang meer te leven en hoort dat wanneer de dokter dit tegen zijn ouders vertelt deze hem niet eens willen zien op dat moment. Hij beseft natuurlijk niet hoe moeilijk het voor zijn ouders is. Stel je maar eens voor dat je als ouder te horen krijgt dat je je kind moet afgeven. De filmmaker liet hier heel goed in zien hoe anders iedereen hierop reageert. Ik vind ook dat iedereen het recht heeft om anders te reageren, en eerlijk, hoe kan je plaatsen dat je je kind binnen korte tijd moet afgeven? Dat kan toch niemand? Als moet ik wel zeggen dat ik er alles aan zou doen om de laatste momenten samen te beleven en er toch nog iets moois van te maken. Oscar krijgt het gevoel dat zijn ouders enkel kunnen houden van hem als gezonde jongen. Terwijl dit natuurlijk absoluut niet waar is, want net doordat ze hem zo graag zien is hun verdriet zo groot.
In het ziekenhuis komt hij oma Rozerood tegen. Ze levert pizza's in het ziekenhuis en is een koppige dame die altijd recht voor de raap is. Hij vindt het heerlijk dat ze zo eerlijk is en nergens geen doekjes om zal winden. In ruil voor bestellingen van pizza's belooft ze de dokters om Oscar af en toe te bezoeken en een praatje met hem te slaan. Ik denk niet dat ze zelf had verwacht, wat een impact Oscar op haar eigen leven zou krijgen.
Ze blijft haar eerlijke zelf, maar langzaamaan hecht ze zich aan hem en gaat ze inzien dat het leven meer te bieden heeft dan wat ze nu heeft. Ze worden doorheen de film echt hartsvrienden en dit kan je merken aan de gesprekken die ze samen voeren en zelf het plezier dat ze samen hebben.
Heel goed was ook het vleugje 'fantasie' in de film. Het is een zwaar thema maar af en toe probeerde de filmmaker het toch wat luchtig te maken door de scènes waarin je haar kan zien als boksfenomeen. En ook de passages in haar eigen leven zorgen voor een beetje afwisseling. Ondanks het zware thema zie je Oscar ook vaak lachen, hij weet heel goed dat hij ziek is maar toch kan hij nog vaak positief zijn dankzij oma Rozerood. Hierdoor wordt ook goed aangegeven dat kinderen soms makkelijker om kunnen met de werkelijkheid, hoe hard die ook is. Daar kunnen volwassenen nog veel van leren vind ik, bij kinderen kan je veel meer spreken over 'echtheid'.
De film zelf is een beetje donker maar door Oma Rozerood komt er toch wat kleur in de film. Ze is altijd in het felroze gekleed. In het begin vond ik dit een beetje grappig omdat roze voor mij een vrolijke kleur is, en zij zeker niet over kwam als een vrolijk persoon, maar gaandeweg de film leer je ook haar zachte kanten kennen en past het heel zeker bij haar.
Zelf ben ik nog steeds een beetje op zoek naar wat ik geloof en dat stond toch wel in contrast met de film. Maar anderzijds ook weer niet. In het begin is ook Oscar nog op zoek, hij heeft het heel moeilijk om te geloven. Door oma Rozerood vindt hij zijn geloof in God weer terug. Ze vraagt hem om brieven te schrijven naar God, dit doet hij trouw elke dag. Hij mag er ook altijd een wens in zitten. Wat mij opviel was dat hij meestal iets wenste voor een ander en niet uit eigenbelang, dit is heel mooi want hij heeft natuurlijk al het recht om ook aan zichzelf te denken, maar ondanks zijn ziekte vindt hij het nog belangrijker dat anderen het beter hebben. Oma Rozerood stuurt de brieven elke dag trouw op door ze aan een ballon te hangen en richting hemel te laten gaan. Het symbool hierachter vind ik echt heel mooi. Ondanks dat ik zelf niet goed weet waarin te geloven kon ik hier helemaal in meegaan. Vooral de lach op Oscar zijn gezicht wanneer hij de ballon de lucht ziet ingaan blijf me bij. Hij haalde er echt veel voldoening uit.
Vanaf het begin van de film werd ik aan het scherm gekluisterd, het is echt een heel pakkend verhaal en de boodschap erachter is ook heel mooi. Behandel zieke mensen ook als gewoon mens. Wees eerlijk met elkaar. Bang zijn mag, maar je moet het een plaats geven in je leven... Het is echt een film die op je gevoel speelt en je even doet nadenken bij de zin ervan. Als deze film je niet meeneemt in gedachten dan klopt er iets niet denk ik.
Ook al heb ik de film al gezien, ik wil hem graag nog eens samen met jou bekijken want er zit zo'n grote boodschap in deze film, dat je hem echt eens gezien moet hebben.
De dood als doorgangspoort naar een eeuwig leven bij God. Ik bekeek een fimpje waarin duidelijk wordt getoond hoe belangrijk het is voor moslims om ethisch te leven. Je kan het bekijken via deze link
Na het bekijken van dit filmpje merk ik vooral op hoe anders hun geloof is als dat van christenen. Er zullen uiteraard gelijkenissen inzitten. Ze hechten er ook ontzettend veel belang aan dat jongeren hun geloof echt beleven, dat ze voldoende bidden... Ik merk in onze samenleving toch dat dat veel minder het geval is. Er zijn nog steeds mensen die veel met het geloof bezig zijn, maar het is geen allesoverheersende gedachte. Het ritueel dat ze hebben nadat iemand gestorven is, toont wel grote gelijkenissen met onze westerse cultuur. Wanneer hier iemand sterft wordt deze persoon ook eerst netjes opgemaakt. Vervolgens kunnen mensen afscheid nemen door het groeten, en dan pas komt de begrafenis aan bod. Wat zeker overeen komt bij moslims en christenen is het idee dat de doden naar het eeuwige leven gaan.
Allerzielen De dag waarop katholieken aan hun overledenen denken.
Je kan een kort filmpje vinden via deze link. Ik vind het idee achter Allerzielen heel mooi. Een dag waarop je eens extra denkt aan al de mensen die je lief hebt, maar die niet meer bij ons zijn. Mensen gaan dan naar het kerkhof en leggen een bloemetje neer, ze steken een kaarsje aan... Wilt dat zeggen dat we op andere dagen niet aan deze mensen denken? Helemaal niet, iemand die je graag ziet en gestorven is, zit sowieso in je hart en je herinneringen. Ieder heeft het recht om op zijn eigen manier om te gaan met de dood. Er zijn mensen die nooit naar het kerkhof gaan, maar daarom denken ze niet minder aan de nabestaanden. Zelf ben ik ook zo ingesteld. Ik kan soms echt de behoefte hebben om even langs te gaan, op het kerkhof, bij die personen die ik mis, maar ik kan net zo goed een jaar niet gaan en toch elke dag even aan hen denken. Thuis steek ik vaak een kaarsje aan en dan denk ik altijd even aan hen. En wanneer ik op vakantie een kerkje tegenkom zal ik altijd even binnenspringen om ook daar een kaarsje te branden. Niet alleen voor de mensen die gestorven zijn in mijn omgeving maar ook gewoon voor de mensen die ik graag zie.
Niet het makkelijkste onderwerp, maar wel eentje wat iedereen vroeg of laat tegenkomt. We worden allemaal geboren en leggen allemaal een weg af richting de dood om uiteindelijk te sterven. Dit bewijst dat alle mensen eigenlijk hetzelfde zijn, dat iedereen op dezelfde manier ter wereld komt en deze verlaat. Natuurlijk is dat bij iedereen anders, de ene sterft door ziekte of ouderdom, de andere door een ongeval... Zoveel verschillende mogelijkheden maar met hetzelfde resultaat. Net daarom moeten we meer respect leren hebben voor elkaar, niemand is meer of minder, op het einde van de rit wacht voor iedereen hetzelfde.
Zelf sta ik hier wel vaak bij stil. Ik ben nog jong en dan is het misschien raar wanneer je zegt: ja ik denk na over de dood. Maar ik kan het niet helpen, het is iets wat vaak in mijn gedachten op komt. Ik kan niet zeggen dat ik bang ben om dood te gaan, juist omdat ik probeer te leven alsof elke dag de laatste kan zijn. Ik probeer zoveel mogelijk uit mijn leven te halen zodat ik op het einde van de rit kan zeggen: 'Het is mooi geweest.'
Gelukkig ben ik zelf nog niet vaak geconfronteerd met de dood in mijn nabije omgeving. Hoe gek het ook klinkt, daar ben ik wel bang voor. Om mensen rondom me af te moeten geven.
Mijn meter werd vorig jaar getroffen door kanker en eerlijk waar mij leven stopte toen even met draaien. Ja, het leven gaat verder, maar mijn gevoelens bleven hangen in mijn verdriet. Ik was ook ontzettend boos, boos dat haar zoiets moest overkomen. Mijn steun en toeverlaat, één van de belangrijkste personen in mijn leven. Ze leefde altijd heel gezond en genoot zo veel mogelijk van het leven, hoe kan iemand die zo positief in het leven staat getroffen worden door zo'n vreselijke ziekte? Gelukkig is alles goed afgelopen denk ik als het over het medische gaat, maar anderzijds denk ik: gelukkig, nee niet meer. Ja, ze doet ontzettend haar best om de draad van het leven weer op te nemen, en ze blijft haar fijne zelf. Maar ergens is iets gebroken, het onbezorgd zijn is van haar weg genomen... Ze lacht, maar in haar ogen blijf ik het verdriet lezen... En het is zo moeilijk om te praten. Ik probeer het wel, vraag hoe het met haar gaat. Maar terwijl ben ik bang om de foute dingen te zeggen of te vragen, ik wil haar niet kwetsen. Eigenlijk belachelijk, want het zou haar juist kwetsen als we niet meer zo konden praten als vroeger, als ik dingen zou verzwijgen om haar niet van streek te maken. Ik weet het, en toch blijft het moeilijk...
Jammer genoeg loopt het niet voor iedereen goed af. Een collega van me stierf 2,5 jaar geleden na een lang gevecht tegen kanker. Dat is lijden... Ze heeft jaren gevochten. Nooit heb ik iemand zo hard zien vechten dan haar, want ze leefde zo graag! Ik kende haar helemaal niet zo goed als een beste vriendin, maar ze zat in mijn hart, en daar is ze nog steeds. Ik denk nog dagelijks aan haar, en bedank haar vaak voor de dingen om me heen, een mooi moment, de zon die scheen op de doop en de eerste verjaardag van mijn dochter... Ze heeft me ook heel veel geleerd, hoe belangrijk het is om positief te blijven, om alles uit het leven te halen wat er uit te halen valt, om te genieten! Bedankt lieve Carla voor wat je was en wat je nog steeds bent in gedachten...
Hieronder een liedje wat voor mij perfect aansluit bij dit thema.
Een liedje, eerlijk, ontroerend... Opgedragen aan alle mensen die iemand moeten missen.
Is er leven na de dood?
Ik worstel al verschillende dagen met deze vraag, dat komt voornamelijk omdat ik zelf niet goed weet welk antwoord ik hierop kan geven.
Ik kan niet geloven dat er niets is na de dood. Dat je gewoon weg bent en dat het verhaal daar stopt. Maar in welke vorm zie ik dat dan? Ik geloof niet echt in de persoon God, dus dat maakt het moeilijker om te geloven in de hemel. Ik geloof ook niet dat mensen terug herboren worden in een nieuw wezen of een andere persoon. Maar wat geloof ik dan wel?
Voor mij is leven na de dood vooral de ziel van een persoon die verder leeft.
Waar? Dat weet ik niet zo meteen, ik denk vooral in ons hart en in onze gedachten.
Ik denk wel dat ik geloof dat ze hierboven ergens zweven, en dat ze daar in een beter leven terecht zijn gekomen. Misschien niet met rijstpap en God aan hun zijde maar wel in volkomen rust...
Het is niet omdat ik niet echt geloof in God als persoon dat ik daarom niet geloof dat er iets is.
Ik vraag me ook af of het belangrijk is? Iedereen moet gaan en zolang je je de personen die je graag ziet blijft herinneren en bewaren in je hart, zullen ze nooit echt weg zijn.
De dood is niets. Ik ben slechts aan de overkant. Ik ben mezelf. Jij bent jezelf. Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd. Noem me zoals je me steeds genoemd hebt. Spreek tegen me zoals weleer, op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest. Lach om wat ons samen heeft doen lachen. Denk aan mij, bid met mij. Spreek mijn naam uit thuis zonder hem te benadrukken, zonder zweem van droefheid. De draad is niet gebroken. Waarom zou ik uit jouw gedachten zijn? Omdat ik uit je gezichtsveld ben? Nee, ik ben niet ver, juist aan de andere kant van de weg. Je ziet, alles gaat goed... Je zult mijn hart opnieuw ontdekken je zal de zuiverste tederheid terugvinden. Dus droog je tranen en ween niet, als je van me houdt.
(Augustinus)
Hieronder het liedje 'How long will i love you' van Ellie Goulding.
Een heel mooi liedje wat op een heel ingetogen manier uitlegt dat als je iemand graag ziet, je die persoon nooit zult vergeten. Maakt niet uit waar die persoon is, iemand graag zien gaat veel verder dan elkaar in levende lijve zien, maar die persoon zit in je hart, in je hoofd...
Een moeilijk punt: Euthanasie
Net als bij zovele andere vragen hier, is er geen juist antwoord op de vraag wel of geen euthanasie.
Ikzelf vind dat iedereen het recht heeft om hierover zelf te beslissen. Natuurlijk moeten er regels zijn, er zullen anders misschien te veel mensen zijn die het leven niet meer zien zitten die er te snel voor zouden kiezen.
Maar voor mensen die dag in dag uit moeten afzien, continu moeten leven met een ondraaglijke pijn, mensen waarvoor geen enkele wetenschap nog kan helpen... Voor die mensen vind ik het wel een goede oplossing.
Vind ik dat iedereen in die situatie er zo over moet denken? Absoluut niet! Maar ze moeten wel allemaal de mogelijkheid krijgen om er over na te kunnen denken.
Het is je eigen lichaam, je eigen leven... Ik vind dat je dan ook zelf moet kunnen beslissen. Je hoort soms dat euthanasie de makkelijkste weg is, maar dat vind ik helemaal niet, integendeel. Zo'n beslissing nemen vergt ontzettend veel moed. Als omstaander dien je respect te hebben voor de keuze van de andere, dit kwam al meerdere keren terug in mijn blog. Maar hier is het iets wat maar te vaak vergeten wordt. Mensen hebben altijd een oordeel klaar, maar op deze vraag kan dat niet. Je kan simpelweg niet zeggen wat goed of slecht is voor iemand anders, want je voelt niet wat die ander voelt...
Ik probeer er niet al te vaak bij na te denken maar ik weet dat moest het ooit nodig zijn, ik zeker zou overwegen wat op dat moment voor mezelf de beste keuze is.
Euthanasie blijft toch nog altijd een taboe, ook al leven we in de 21ste eeuw waarin mensen minder en minder schaamte hebben, ik denk niet dat dit snel zal veranderen.
Ik las een artikel over euthanasie bij minderjarigen via deze link.
Ik vind het een goede zaak dat de uitbreiding van de euthanasiewet er is gekomen. Ik begrijp wel dat niet iedereen er zo over denkt. In het artikel las ik dat er een groot aantal kinderartsen hebben opgeroepen om tegen te stemmen. Als dokter wil je mensen genezen, de wetenschap volgen. Ik begrijp hun reactie dan ook voor een stuk.
Maar anderzijds moet je het ruimer zien dan 'alle minderjarigen'. Het gaat hier wel enkel en alleen om kinderen die terminaal ziek zijn.
Natuurlijk kan een kind van 7 jaar niet hetzelfde denken als een volwassene, maar ze moeten wel dezelfde pijn kunnen dragen?
Als je als ouder je kind dagelijks moet zien afzien, dan lijd je mee. Hebben deze mensen dan niet het recht om zelf te beslissen hoe ze het laten eindigen?
Als een kind geen pijn heeft en nog mooi kan leven is dit ook absoluut niet van toepassing, maar in het andere geval is het misschien wel een uitweg...
Bronvermelding: Afbeelding 1: Zaplog. (datum onbekend). Begrafenis. Geraadpleegd op 2014, mei 25 via https://www.google.be/search?q=begrafenis&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=WDiDU8TFJdOS7Ab3yIGoAg&ved=0CAYQ_AUoAQ&biw=1440&bih=784#imgdii=_ Afbeelding 2: Dreamstimedk. (2000-2014) De bloem vergeet me niet. Geraadpleegd op 2014, april 8 via http://nl.dreamstime.com/stock-foto-s-de-bloem-vergeet-me-niet-image14150443 Videofragment: De beste singer songwriter. (2013, mei 27) Dat ik je mis - Maaike Ouboter. Geraadpleegd op 2014, april 9 via https://www.youtube.com/watch?v=ObGlgJPCZj4
Een moeilijk onderwerp, want al zou ik het graag willen, vergeven is niet altijd makkelijk. Ik denk dat ook veel afhangt van de persoon die je zou moeten vergeven, is het een buitenstaander is de band veel minder diep dan dat het pakweg om je eigen kind gaat. Aangezien ik zelf mama ben, mag ik wel stellen dat de liefde voor je kind onvoorwaardelijk is. Wat er ook ooit gebeurt, het blijft je kind. Daarom keur je niet alles goed, zeker niet, maar je eigen kind in de steek laten? Ik durf niet zeggen: nooit, want je weet niet wat er komen gaat en hoe diep de impact kan zijn. Maar ik zeg wel; waarschijnlijk niet. Ik ben even op zoek gegaan naar verschillende vormen waar 'vergeving' in terugkomt.
Pesten Kan je diegene die je jarenlang gepest heeft vergeven? Ik weet het niet, want ik heb zelf, gelukkig, nooit in dit schuitje gezeten. Eerst en vooral hangt dit ook af van de gradatie. Plagerijen kunnen ook iemand kwetsen op termijn, maar dit zal een veel kleinere impact hebben dan echt pesten. Pesten is iets van alle tijden, maar ik denk wel dat het in de hedendaagse samenleving veel frequenter voor komt. Hier heeft onze maatschappij zeker voor een groot stuk schuld aan. Er wordt zoveel verwacht van mensen, maar men vergeet te vaak dat niet iedereen mee kan. Ook al willen ze nog zo graag, niet iedereen heeft de middelen om mee te doen met de rest. Ook uiterlijk vertoon blijfkt vaak een lokroep om te pesten, hoe is het mogelijk dat mensen worden uitgelachen / gepest om dingen waar ze helemaal niets aan kunnen doen. Zijn zij misschien minder mens omdat ze er anders uitzien? Hoe dikwijls hoor je op het nieuws niet dat een tiener gekozen heeft voor zelfdoding na jaren van pesten. Iedereen wordt op zo'n moment stil, want ziets kan toch helemaal niet!? Maar wie doet er effetief iets aan? Ik kan me voorstellen dat wanneer mensen zo diep geraakt worden in hun ziel het onmogelijk is om de pesters te vergeven. En niet alleen de pesters want je hebt ook de omstaanders die niets doen, volgens mij zijn ze even schuldig, want zij hadden misschien wel het verschil kunnen maken voor de persoon die gepest werd.
Ik bekeek hierover een reportage van Koppen namelijk 'Pesten op school met dramatische gevolgen'. (link) Het is een zeer pakkende reportage die me recht in het hart heeft geraakt. Eerst gaat het over Elien, een meisje dat na pesterijen beslist uit het leven te stappen. 15 jaar was ze... Ongelooflijk tot wat andere kinderen in staat zijn, dat ze iemand zo ver kunnen drijven. De papa van Elien neemt de pesters niets kwalijk maar wel de school. Ik kan me hier wel gedeeltelijk in vinden maar heb het toch moeilijk dat de pesters niets wordt kwalijk genomen omdat het nog maar kinderen zijn. Als je zo gaat reageren, gaan ze denken dat het niet erg is, want ze zijn toch nog kind. Terwijl ik denk dat pesters vaak heel goed weten waar ze met bezig zijn. Het is inderdaad de taak van de school om hier strenger en kordater in op te treden, ik denk dat veel scholen nog ernstig te kort schieten op dit vlak.
Als 2de komt Lisa aan bod in de reportage. Vroeger was ze best populair, veel vrienden... Maar nadat ze een hersentumor kreeg is haar leven helemaal verandert. Ik had het heel moeilijk met haar getuigenis, dat meisje heeft zo ontzettend veel moeten meemaken door haar ziekte en lijkt nu ook nog geen recht op geluk te hebben. Hoe kunnen medeleerlingen zo wreed zijn om haar te pesten omwille van de gevolgen van haar ziekte. Maken die extra kilo's een andere persoon van Lisa? Waar zijn die vrienden die ze daarvoor had? Ze zouden hun moeten schamen. Echte vriendschap is vertrouwen in elkaar, niet alleen om plezier te maken, maar vooral weten dat je op elkaar kunt rekenen in moeilijke tijden... Dit meisje staat ontzettend sterk in haar schoenen, terwijl je in haar ogen kunt lezen hoe diep de pijn zit. Ze houdt vol, voor haar familie, maar hoe lang kan ze dat nog volhouden...
De dochter van een collega wordt op school ook gepest, sinds een jaar gaan ze met het meisje ook naar een psychologe om alles een plaats te kunnen geven, want de ouders zijn ten einde raad. Er zijn al verschillende gesprekken geweest met de school en toch ondernemen ze niets... Onlangs is de psychologe samen met de ouders naar de directie getrokken en hebben ze een gesprek gehad. Toen de psychologe vroeg wat de school zelf al heeft ondernomen om dit probleem aan te pakken moesten ze toegeven dat ze nog niets hadden gedaan, omdat ze eigenlijk niet wisten hoe... Dit vind ik toch wel schokkend. Uiteraard is het moeilijk om zulke problemen aan te pakken, maar wilt dat zeggen dat je het als leerkrachten en directie dan maar op zijn beloop moet laten? Eigenlijk zouden scholen steeds moeten kunnen terugvallen op gespecialiseerde hulp. Dit kost waarschijnlijk een pak geld, en zal ook niet evident zijn maar zoals we nu bezig zijn kunnen we niet verder... Hoeveel mensenlevens moeten er nog kapot gemaakt worden voor men dit zal beseffen?
Gelukkig wordt dit thema meer en meer onder de aandacht gebracht. Zo zag ik het fimpje van deze 2 jongens hieronder op facebook circuleren. Ze hebben meegedaan met Britain's got talent. Ze brachten een liedje tegen pesters. Eén van de jongens is zelf lang gepest geweest en heeft er heel door geleden. Hij heeft het uiteindelijk een plaats kunnen geven en op deze manier laat hij de pesters ook zien dat ze hem niet klein hebben gekregen!
Vrijwilligerswerk in de gevangenis. Bekijk het filmpje via deze link
Te quiero, Mama Jan ging de wereld rond om gevangenissen te bezoeken. Hij vertelt over zijn ervaringen en over zijn ontmoeting met Gonzalo. Die zit een straf uit in de gevangenis van Wortel, waar hij regelmatig de kapel bezoekt om dichter bij zijn overleden moeder te zijn.
Ik heb met verwondering geluisterd naar wat Jan te vertellen had. Chapeau dat er mensen zijn die in staat zijn om ondanks alles toch het goede in de mens te blijven zoeken. Deze mensen moeten er zeker zijn, ze kunnen ontzettend veel betekenen voor de daders/gevangenen en hun misschien ook leren om op een andere manier in het leven te staan. Zeker naar hun toekomst toe kan dit een grote impact hebben. Hij spreekt ook uit ervaring doordat hij zich zelf vrijwillig heeft laten opsluiten, hij heeft dan wel geen groot misdrijf begaan maar heeft wel geprobeerd om zich te verplaatsen in de schoenen van de gevangene. Op die manier kon hij zich beter inleven in hun denken.
Zelf zou ik dit niet kunnen. Ik probeer ook wel altijd te zoeken naar het goede in de mens, maar ik moet eerlijk toegeven dat wanneer het gaat om daders van ernstige misdrijven ik mij niet kan verzoenen met hun daden en hun dus al zeker niet zou kunnen vergeven. Er is natuurlijk een groot verschil tussen daden. Het klinkt misschien heel hard, maar voor mij persoonlijk zijn moordenaars zoals Ronals Jansen, Marc Dutroux en Kim de Gelder het niet waard om iemand te hebben die het goede in hen zoekt en hen bijstaat. Ik kan me op dat vlak ook totaal niet vinden het rechtssysteem in België. Als je 20 jaar bent en een moord begaat kan je makkelijk op je 50ste terug vrij zijn. Dan wordt er vaak gezegd hoe moeilijk het is voor hen om de draad terug op te nemen, om opnieuw een leven op te bouwen. Excuseer, de nabestaande van de vermoorde personen kunnen ook nooit meer verder met hun leven zoals voorheen. En zij hebben daar niet zelf voor gekozen....
Uiteraard moet je situatie per situatie bekijken, er zijn zeker verzachtende omstandigheden en niet elke moordenaar moet je over dezelfde kam scheren.
Ik ging een hele tijd geleden kijken naar de film 'Het Vonnis'. Vanaf de eerste seconde een pakkend verhaal dat je meeneemt in de gevoelens en gedachten van Luc Segers. Na een feestje rijdt hij met zijn dochter en vrouw naar huis maar ze stoppen nog even bij een tankstation waar zijn vrouw oog in oog komt te staan met een overvaller. Die vermoord haar in koelen bloede. Wanneer zijn dochtertje de straat op rent om naar haar mama en papa te lopen wordt ze omver gereden door een auto. Zo blijft hij uiteindelijk alleen achter. Alsof zijn verdriet nog niet erg genoeg is komt de moordenaar van zijn vrouw ook nog eens vrij omwille van een procedurefout. Hoe kan je dit als vader een plaats geven? Dat de moordenaar van je vrouw en bijgevolg ook van zijn dochter gewoon terug verder kan leven omdat er een kleine fout gemaakt werd in het proces?! Dat maakt deze persoon toch niet minder 'een moordenaar'? Uiteindelijk neemt Luc het heft in eigen handen en vermoord hij de dader. Hij komt hiervoor in de gevangenis en er volgt een zwaar en lang proces. Op het einde van de film komt hij vrij, maar echt 'vrij', gelukkig, zal hij nooit meer kunnen zijn. Dat werd hem lang daarvoor ontnomen...
Ik weet dat je soms voorzichtig moet zijn met wat je zegt en dat je je mening soms beter voor jezelf kan houden maar in dit geval doe ik het niet. Het is een formidabele film die perfect illustreert hoe onze maatschappij doordraait op bepaalde vlakken... Hoe kan je in godsnaam een moordenaar terug vrij laten komen omwille van een procedurefout? Ik keur niet goed wat Luc Segers heeft gedaan door de dader zelf om te brengen, maar ik kan het wel begrijpen... Hoe raar het ook klinkt, ik kan hem niet zien als een moordenaar.
Ik weet dat mijn mening in dit gedeelte misschien nogal radicaal is en voor sommige misschien te hard. Maar iedereen heeft recht op zijn mening en ik respecteer net zo goed die van een ander. Zo blijf ik er ook bij dat het heel goed is dat er mensen zijn die zich wel bezig houden met bijvoorbeeld gevangenen en dat niet iedereen voornamelijk op gevoel oordeelt zoals ik. Ik hoop dat ik hier niemand mee tegen de schenen stamp, ik kan het gewoon niet anders verwoorden, omdat dit is hoe ik er over denk en me erbij voel. Laat gerust een reactie achter mocht je het anders zien, ik sta steeds open voor andere meningen.
Lijden door oorlog en martelpraktijken Als eerste bekeek ik een filmpje over de martelpraktijken in Syrië. Je kan het hier bekijken.
Ik dacht helemaal niet aan dit soort van lijden toen ik aan dit thema begon, maar toch hoort ook dit erbij. Het is verschrikkelijk wat deze mensen hebben doorstaan, en waarom? Waarom voeren mensen oorlog? Waarom voelen mensen zich beter dan anderen? Het gaat hier om onschuldige mensen, kinderen zelfs. Wat hebben zij hun misdaan?
Wat geeft mensen het recht om anderen zo wreed te behandelen en hun leven kapot te maken? Nee, ze zijn niet dood, maar ze moeten de martelingen de rest van hun leven blijven trotseren in gedachten. Ik denk dat veel mensen er zelfs niet bij stil staan dat dit nog gebeurt, al moet je het nieuws maar opzetten om er mee geconfronteerd te worden!
Lijden in ontwikkelingslanden of ten gevolge van natuurrampen.
In onze cursus las ik dat de gemiddelde leeftijd waarop mensen een depressie krijgen gedaald is van gemiddeld 40 jaar naar gemiddeld tussen 14 en 20 jaar. Ik verschiet hier eigenlijk niet van. Zoals in het thema 'mens en samenleving' al aan bod kwam verlangt de maatschappij steeds meer van de jeugd. Er worden doelstellingen gesteld die veel te hoog zijn voor sommige en kan je niet mee, dan heb je pech.
Kinderen krijgen geen kans meer om onbezorgd op te groeien, niet alleen door de verwachtigingen maar ook door de medemens. Denk maar aan de ontvoeringen van Dutroux. Hoe kunnen kinderen de kans krijgen om kind te zijn in zo'n maatschappij?
Dan heb ik het alleen nog maar over kinderen van bij ons en niet over kinderen in ontwikkelingslanden...
Ik las hierover ook een artikel. Dit gaat over kinderen in ontwikkelingslanden die plots als gezinshoofd moeten optreden, kinderen die de gevolgen moeten dragen van de ziekte HIV, zij hebben helemaal geen kans op een beter leven. Gelukkig bestaan er nog organisaties die proberen een beter leven te verkrijgen voor deze mensen, hoe moeilijk ook.
Dan denk ik bijvoorbeeld aan Unicef. Zij zetten zich al heel lange tijd in voor allerlei problemen waar kinderen mee te maken krijgen in de ontwikkelingslanden.
Zelf heb ik hier ook al aan meegewerkt. Niet door actief iets te ondernemen, maar vroeger op school kregen we elk jaar een spaarpotje mee naar huis waar we dan in konden sparen om Unicef te steunen, en nu na al die jaren doen we dat nog steeds. Bij mijn grootouders staat zo'n spaarpot en elke keer wanneer ik er kom steek ik er wat kleingeld in. Ieder jaar gaat de spaarpot trouw terug naar de organisatie. Ik weet dat we hier geen grote levens met kunnen redden, maar alle beetjes helpen!
Ook hier denk ik dat het belangrijk is dat bekende mensen zich mee inzetten voor deze projecten. Veel mensen kijken naar hen op en door hun bekendheid kunnen ze snel een groter doelpubliek bereiken en daardoor grotere sommen inzamelen.
Zo denk ik aan het benefiet dat men organiseerde voor Tsunami 12-12.
Een heel mooi initiatief wat veel geld in het laatje heeft gebracht!
Maar niet alles gebeurt ver van huis, denk aan het zware onweer op Pukkelpop in 2011. (link) Ik kwam hier al eerder op terug in het thema 'Mens en natuur'.
Uiteraard hoort dit ook thuis bij 'Mens en lijden'. Nog steeds krijg ik koude rillingen over mijn rug, al heb ik de beelden al honderd keer gezien en was ik er zelf ook getuige van.
Als je bedenkt wat een storm van 10 minuutjes te weeg kan brengen... Het doet me beseffen hoe klein we zijn als mens en hoe kwetsbaar...
Afscheid van pasgeboren leven Ongetwijfeld een heel zware vorm van overlijden is het verlies van een pasgeboren leven. Je kijkt zo lang uit naar dat kleine mensje en dan moet je het plots afgeven. Er is geen mens die zoiets kan vatten, als ik zoiets hoor of lees krijg ik al de tranen in mijn ogen en kan ik alleen maar denken dat 'het niet eerlijk is'. Misschien heel onvolwassen, maar ik kan het niet anders omschrijven. Wat kan zo'n klein, broos wezentje hebben misdaan om zo'n lot te moeten ondergaan. En ook voor de ouders, want wat is er erger dan je kind verliezen?
Ik heb dit zelf, gelukkig, niet meegemaakt maar ken in mijn omgeving verschillende mensen die hun kindje vroegtijdig hebben moeten afgeven. Ik kan wel zeggen dat vanuit mijn idee er op zo'n moment iets verandert in jezelf als persoon. Zoiets vergeet je niet, kan je ook moeilijk een plaats geven. Er zijn ook geen woorden die op dat moment hun leed kunnen verzachten.
Ik bekeek het fragment van pastor Ine (link) en ik was aangenaam verrast door wat zij doet voor deze mensen. Ik wist wel dat dit bestond maar had er eigenlijk nog nooit echt bij nagedacht. Nu ik dit filmpje heb gezien kan ik alleen maar benadrukken hoeveel respect ik heb voor haar en haar werk. Ze zet zich in voor mensen tijdens de moeilijkste momenten van hun leven, dat zal niet altijd makkelijk zijn maar wel van een onschatbare waarde! Als de ouders praten zie je aan hun hoe hard zijn Ine nodig hebben gehad en wat ze voor hen heeft betekent in deze donkere periode. Dankzij haar hebben ze het een plaats kunnen geven en hebben ze een mooi afscheid gehad.
Hier gaat het nu over een pasgeboren kindje dat gestorven is omdat het niet levensvatbaar is, maar er zijn zoveel redenen waardoor ouders afscheid moeten nemen van hun kindje. Door ziekte, omwille van een ongeval... Stuk voor stuk situaties waar niemand zich in wilt bevinden maar die we jammer genoeg niet kunnen tegenhouden.
Zowel in 2012 of 2013 kwam Q-music met de actie van meneer Konijn op de proppen. Meneer konijn is de dappere knuffel van Noa. Die werd samen met haar tweelingzus Fenna op 15 november 2010 geboren maar overleed 2 maanden later. Ornelis en Rogiers stuurden Meneer Konijn in 2012 op wereldreis. 'Nu kunnen we Noa toch de wereld laten zien'n zegt Noa's moeder Stephanie. Per afgelegde kilometer verzamelde Meneer Konijn 2 cent. Op onze slotshow op 21 december 2012 stond de teller op meer dan 200.000 euro. Begin februari konden we de eindbalans opmaken en had heel Vlaanderen zo'n 300.000 euro ingezameld voor Meneer Konijn en Kindergeluk vzw, een vzw die kansarme Belgische kinderen helpt. In 2013 ging meneer Konijn met pensioen en hij gaat dus niet meer op reis, maar zijn verhaal ging wel verder. In heel Vlaanderen zetten mensen actie sop pootjes en spaarden ze mee, met hun Meneer Konijn Spaarpootjes, die centjes haalden de q-dj's op in alle steden en gemeenten. Ook hier werd weer een enorm bedrag van meer dan 220.000 euro bij elkaar gespaard. (Qmusic, 2013) Zelf heb ik dit ook gesteund want ik vind dit een zeer waardevolle actie. Noa, het kindje dat gestorven is en waardoor de actie op poten is gezet,kan er niet meer met gered worden, maar misschien wel zoveel andere kinderen... Hieronder kunnen jullie het officiële Meneer Konijn-lied beluisteren.
