Mens en lijden: de dood

Dood gaan

Niet het makkelijkste onderwerp, maar wel eentje wat iedereen vroeg of laat tegenkomt.
We worden allemaal geboren en leggen allemaal een weg af richting de dood om uiteindelijk te sterven. Dit bewijst dat alle mensen eigenlijk hetzelfde zijn, dat iedereen op dezelfde manier ter wereld komt en deze verlaat.
Natuurlijk is dat bij iedereen anders, de ene sterft door ziekte of ouderdom, de andere door een ongeval... Zoveel verschillende mogelijkheden maar met hetzelfde resultaat.
Net daarom moeten we meer respect leren hebben voor elkaar, niemand is meer of minder, op het einde van de rit wacht voor iedereen hetzelfde.

Zelf sta ik hier wel vaak bij stil. Ik ben nog jong en dan is het misschien raar wanneer je zegt: ja ik denk na over de dood. Maar ik kan het niet helpen, het is iets wat vaak in mijn gedachten op komt. Ik kan niet zeggen dat ik bang ben om dood te gaan, juist omdat ik probeer te leven alsof elke dag de laatste kan zijn. Ik probeer zoveel mogelijk uit mijn leven te halen zodat ik op het einde van de rit kan zeggen: 'Het is mooi geweest.'

Gelukkig ben ik zelf nog niet vaak geconfronteerd met de dood in mijn nabije omgeving. Hoe gek het ook klinkt, daar ben ik wel bang voor. Om mensen rondom me af te moeten geven.



Mijn meter werd vorig jaar getroffen door kanker en eerlijk waar mij leven stopte toen even met draaien. Ja, het leven gaat verder, maar mijn gevoelens bleven hangen in mijn verdriet.
Ik was ook ontzettend boos, boos dat haar zoiets moest overkomen.
Mijn steun en toeverlaat, één van de belangrijkste personen in mijn leven. Ze leefde altijd heel gezond en genoot zo veel mogelijk van het leven, hoe kan iemand die zo positief in het leven staat getroffen worden door zo'n vreselijke ziekte?
Gelukkig is alles goed afgelopen denk ik als het over het medische gaat, maar anderzijds denk ik: gelukkig, nee niet meer.
Ja, ze doet ontzettend haar best om de draad van het leven weer op te nemen, en ze blijft haar fijne zelf. Maar ergens is iets gebroken, het onbezorgd zijn is van haar weg genomen... Ze lacht, maar in haar ogen blijf ik het verdriet lezen...
En het is zo moeilijk om te praten. Ik probeer het wel, vraag hoe het met haar gaat. Maar terwijl ben ik bang om de foute dingen te zeggen of te vragen, ik wil haar niet kwetsen.
Eigenlijk belachelijk, want het zou haar juist kwetsen als we niet meer zo konden praten als vroeger, als ik dingen zou verzwijgen om haar niet van streek te maken. Ik weet het, en toch blijft het moeilijk...

Jammer genoeg loopt het niet voor iedereen goed af.
Een collega van me stierf 2,5 jaar geleden na een lang gevecht tegen kanker. Dat is lijden...
Ze heeft jaren gevochten. Nooit heb ik iemand zo hard zien vechten dan haar, want ze leefde zo graag! Ik kende haar helemaal niet zo goed als een beste vriendin, maar ze zat in mijn hart, en daar is ze nog steeds.
Ik denk nog dagelijks aan haar, en bedank haar vaak voor de dingen om me heen, een mooi moment, de zon die scheen op de doop en de eerste verjaardag van mijn dochter...
Ze heeft me ook heel veel geleerd, hoe belangrijk het is om positief te blijven, om alles uit het leven te halen wat er uit te halen valt, om te genieten!
Bedankt lieve Carla voor wat je was en wat je nog steeds bent in gedachten...

Hieronder een liedje wat voor mij perfect aansluit bij dit thema.
 

 

Een liedje, eerlijk, ontroerend... Opgedragen aan alle mensen die iemand moeten missen.

 

Is er leven na de dood?

Ik worstel al verschillende dagen met deze vraag, dat komt voornamelijk omdat ik zelf niet goed weet welk antwoord ik hierop kan geven.

Ik kan niet geloven dat er niets is na de dood. Dat je gewoon weg bent en dat het verhaal daar stopt. Maar in welke vorm zie ik dat dan?
Ik geloof niet echt in de persoon God, dus dat maakt het moeilijker om te geloven in de hemel. Ik geloof ook niet dat mensen terug herboren worden in een nieuw wezen of een andere persoon. Maar wat geloof ik dan wel?

Voor mij is leven na de dood vooral de ziel van een persoon die verder leeft.

Waar? Dat weet ik niet zo meteen, ik denk vooral in ons hart en in onze gedachten.

Ik denk wel dat ik geloof dat ze hierboven ergens zweven, en dat ze daar in een beter leven terecht zijn gekomen. Misschien niet met rijstpap en God aan hun zijde maar wel in volkomen rust...

Het is niet omdat ik niet echt geloof in God als persoon dat ik daarom niet geloof dat er iets is.

Ik vraag me ook af of het belangrijk is? Iedereen moet gaan en zolang je je de personen die je graag ziet blijft herinneren en bewaren in je hart, zullen ze nooit echt weg zijn.

 

 

De dood is niets.
Ik ben slechts aan de overkant.
Ik ben mezelf. Jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.
Spreek tegen me zoals weleer,
op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen.
Denk aan mij, bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis
zonder hem te benadrukken,
zonder zweem van droefheid.
De draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit jouw gedachten zijn?
Omdat ik uit je gezichtsveld ben?
Nee, ik ben niet ver,
juist aan de andere kant van de weg.
Je ziet, alles gaat goed...
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
je zal de zuiverste tederheid terugvinden.
Dus droog je tranen en ween niet,
als je van me houdt.

(Augustinus)

 

Hieronder het liedje 'How long will i love you' van Ellie Goulding.

 

 

Een heel mooi liedje wat op een heel ingetogen manier uitlegt dat als je iemand graag ziet, je die persoon nooit zult vergeten. Maakt niet uit waar die persoon is, iemand graag zien gaat veel verder dan elkaar in levende lijve zien, maar die persoon zit in je hart, in je hoofd...

Een moeilijk punt: Euthanasie

Net als bij zovele andere vragen hier, is er geen juist antwoord op de vraag wel of geen euthanasie.

Ikzelf vind dat iedereen het recht heeft om hierover zelf te beslissen. Natuurlijk moeten er regels zijn, er zullen anders misschien te veel mensen zijn die het leven niet meer zien zitten die er te snel voor zouden kiezen.

Maar voor mensen die dag in dag uit moeten afzien, continu moeten leven met een ondraaglijke pijn, mensen waarvoor geen enkele wetenschap nog kan helpen... Voor die mensen vind ik het wel een goede oplossing.

Vind ik dat iedereen in die situatie er zo over moet denken? Absoluut niet! Maar ze moeten wel allemaal de mogelijkheid krijgen om er over na te kunnen denken.

Het is je eigen lichaam, je eigen leven... Ik vind dat je dan ook zelf moet kunnen beslissen. Je hoort soms dat euthanasie de makkelijkste weg is, maar dat vind ik helemaal niet, integendeel. Zo'n beslissing nemen vergt ontzettend veel moed. Als omstaander dien je respect te hebben voor de keuze van de andere, dit kwam al meerdere keren terug in mijn blog. Maar hier is het iets wat maar te vaak vergeten wordt. Mensen hebben altijd een oordeel klaar, maar op deze vraag kan dat niet. Je kan simpelweg niet zeggen wat goed of slecht is voor iemand anders, want je voelt niet wat die ander voelt...

Ik probeer er niet al te vaak bij na te denken maar ik weet dat moest het ooit nodig zijn, ik zeker zou overwegen wat op dat moment voor mezelf de beste keuze is.

Euthanasie blijft toch nog altijd een taboe, ook al leven we in de 21ste eeuw waarin mensen minder en minder schaamte hebben, ik denk niet dat dit snel zal veranderen.

Ik las een artikel over euthanasie bij minderjarigen via deze link.

Ik vind het een goede zaak dat de uitbreiding van de euthanasiewet er is gekomen. Ik begrijp wel dat niet iedereen er zo over denkt. In het artikel las ik dat er een groot aantal kinderartsen hebben opgeroepen om tegen te stemmen. Als dokter wil je mensen genezen, de wetenschap volgen. Ik begrijp hun reactie dan ook voor een stuk.

Maar anderzijds moet je het ruimer zien dan 'alle minderjarigen'. Het gaat hier wel enkel en alleen om kinderen die terminaal ziek zijn.

Natuurlijk kan een kind van 7 jaar niet hetzelfde denken als een volwassene, maar ze moeten wel dezelfde pijn kunnen dragen?

Als je als ouder je kind dagelijks moet zien afzien, dan lijd je mee. Hebben deze mensen dan niet het recht om zelf te beslissen hoe ze het laten eindigen?

Als een kind geen pijn heeft en nog mooi kan leven is dit ook absoluut niet van toepassing, maar in het andere geval is het misschien wel een uitweg...

 

 

Bronvermelding:
Afbeelding 1: Zaplog. (datum onbekend). Begrafenis. Geraadpleegd op 2014, mei 25 via https://www.google.be/search?q=begrafenis&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=WDiDU8TFJdOS7Ab3yIGoAg&ved=0CAYQ_AUoAQ&biw=1440&bih=784#imgdii=_
Afbeelding 2: Dreamstimedk. (2000-2014) De bloem vergeet me niet. Geraadpleegd op 2014, april 8 via http://nl.dreamstime.com/stock-foto-s-de-bloem-vergeet-me-niet-image14150443
Videofragment: De beste singer songwriter. (2013, mei 27) Dat ik je mis - Maaike Ouboter. Geraadpleegd op 2014, april 9 via https://www.youtube.com/watch?v=ObGlgJPCZj4

Afbeelding 3: Guido, J. (2013, augustus 20). Hard wetenschappelijk bewijs: Bewustzijn na klinisch dood. Geraadpleegd op 2014, april 9 via http://www.wanttoknow.nl/hoofdartikelen/hard-wetenschappelijk-bewijs-bewustzijn-na-klinisch-dood/

Gedicht: Thomas. (2002-2014) Aan de overkant. Geraadpleegd op 2014, april 9 via http://thomas.theo.kuleuven.be/pastoraal/vieringen/ritual.php?id=20

Videofragment 2: Goulding,E. (2013, oktober 28). How long will I love you. Geraadpleegd op 2014, april 8 via https://www.youtube.com/watch?v=an4ySOlsUMY

Afbeelding 4: Ussemuske. (2010, februari 13). Wat is euthanasie? Geraadpleegd op 2014, mei 25 via http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/diversen/51080-wat-is-euthanasie.html